Ewolucja pedagogiczna, czyli pierwsze wakacyjne rozmyślania :)

I już. Pierwsze świadectwa rozdane, pierwsze arkusze wypełnione, pierwsze nagrody, pierwszy rok, pierwsza klasa. Pierwsze sukcesy. I pierwszy raz ja rozdająca, a nie odbierająca cenzurkę.:) I chyba pierwszy raz rutyna końcoworoczna. Rocznik dzisiejszych trzecioklasistów to już czwarty rocznik, który "żegnam". Na pierwszym swoim zakończeniu roku, żegnając szóstoklasistów, przepłakałam całą akademię. Rok później - żegnając pierwszych moich gimnazjalistów, przepłakałam 3/4 akademii. Rok temu - znów przy gimnazjalistach - popłakałam tylko chwilkę. W tym roku nie uroniłam nawet łzy. Rutyna i pogodzenie się z tym, że takie są koleje losu. Albo po prostu gromadzenie sił na "za dwa lata", kiedy moja klasa będzie kończyła gimnazjum. Oooooooooj, tego sobie nie wyobrażam!;)

A tymczasem... mamy to! :)

Tydzień? Serio? ;)

Mówią, że serio, ale wierzyć się nie chce. Jakoś tego nie czuję. Może dlatego, że stos dokumentów do wypełnienia przez wychowawcę jest tak wysoki, że zasłania mi widok na przyszły weekend. Nawet nie mam czasu poprzeżywać, że we wtorek dentysta.;)

Takie sytuacje, takie zdarzenia :)

A było ich ostatnio, było.:) Maraton wycieczkowy (po którym odkryłam, że receptą na schudnięcie u mnie jest przede wszystkim ruch, bo po takiej wycieczce zawsze mam z dwa kilo mniej, pomimo zjedzenia plastiku w KFC). Z maratonem wycieczkowym połączyło się kilka przypadkowych spotkań z naszymi siatkarzami - najpierw Kłos&Wrona, potem Pit Nowakowski na zakupach, gdzieśtam obok Bernardo Rezende (ale wtedy postawiłam na w/w duet), no i jakby tego było mało dziś jeszcze dwóch, prawie dwóch właściwie, bo jeden to menago Zaksy. Ale za to w jakich okolicznościach! Ano w okolicznościach takich, że podczas alarmu przeciwpożarowego w OO w tłumie ludzi (nie do końca odpowiedzialnych zresztą...) zauważyłam Pawła Zagumnego.:) A później rzeczony już menago spacerował po galerii , dwa razy mijając nas spożywających niezbyt zdrowe jedzenie.;)
Alarm przeciwpożarowy okazał się niegroźny, toteż mogliśmy kontynuować zakupy i konwersację z D., która poratowała nas przechowaniem dziwnych i mniej dziwnych zakupów. Chwała jej za to, bo nie wiem, jakbyśmy kursowali pomiędzy C&A a H&M z rowerko-samochodzikiem dziecięcym w ręku.;)
I tak minęła ostatnia "rokoszkolna" sobota.:)